به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال، ستون آخر - احسان محمدی - زمستان سال ۱۳۹۱ لابه‌لای اخباری درباره هدفمندی یارانه‌ها، خبر رسید که «نیما نهاوندیان» جان به جان آفرین تسلیم کرد. خبر شوکه‌کننده بود. باورمان نمی‌شد نیما با آن موهای سیاه پر پُشت، چهره گرم و مهربان و لبخند همیشگی مجری که «ورزش از نگاه دو» و «توپ طلایی» و «دور خیز» بود اینقدر بی‌هوا برود. آدم هیچوقت به مرگ عادت نمی‌کند. همیشه غافلگیر می‌شویم. نیما از آن دست مجری‌های آرام و بی‌هیاهو، بی‌جنجال و بی‌حاشیه بود. چند برنامه اجتماعی هم اجرا کرد اما در ذهن بیشتر ما «ورزشی» ماند. برنامه را با لبخند شروع می‌کرد، با لبخند تمام می‌کرد و انگار به خودش قول داده بود همان بخش از شعر «سیدعلی صالحی» باشد: «با اين همه عمری اگر باقی بود/ طوری از کنارِ زندگی می‌گذرم که نه زانویِ آهویِ بی‌جفت بلرزد و نه اين دلِ ناماندگارِ بی‌درمان!» و همینطور هم از کنار زندگی گذشت. پسری که از «گلستان» آمده بود تهران، سوم دی‌ماه ناغافل همه را خواب گذاشت و رفت. در خبرها آمد که «از ارتفاع افتاده، سرش به میز خورده و بعد از خونریزی مغزی فوت کرده.» راستش را بخواهید دلیلش دیگر فرقی نمی‌کرد، ما یک دوست، یک همکار و یک انسان آرام را از دست دادیم که حالا روی سنگ مزارش نوشته‌اند: «تو نیستی که ببینی چگونه عطر تو در عمق لحظه‌ها جاریست...» روحش در آرامش ابدی که تصویر و یادش هم با آرامش همراه است. نیما نهاوندیان اهل شعر بود و این شعر از او در یک گفت‌وگوی قدیمی منتشر شد: این منم خسته در این کلبه تنگ/ ولی فدای یک لبخند مردم...