احسان محمدی؛ سایت رسمی فدراسیون فوتبال-  اولین افتخار جهانی ما که عاشق فوتبال بودیم، در فوتسال رقم خورد. جام‌جهانی 1992 هنگ کنگ. محمد مایلی کهن جمعی از بازیکنان فوتبال مانند  وحید قلیچ، بهزاد غلامپور،  محمدحسن انصاری فرد، سید مهدی ابطحی، حمید استیلی، محمد خاکبور، حسن شیرمحمدی، آرش نوآموز، اصغر اکبری و سعید رجبی را با خود به هنگ کنگ برد و آنجا در کمال شگفتی چهارم جهان شدیم. شاید اگر اعتماد به نفس امروزمان را داشتیم روی سکو هم می‌ایستادیم اما چهارم جهان شدن چنان دستاورد غافلگیرکننده‌ای بود که همه‌مان را سرمست کرد.

جام رمضان و شب‌هایی که فوتبال از گل کوچک‌های کف آسفالت به سالن آمد باعث شد تا نسل جدیدی از بازیکنان محبوب مردم شوند که در یک وجب جا جادو می‌کردند. محمدرضا حیدریان، وحید شمسایی، مصطفی نظری، علی صانعی، بابک معصومی، رضا ناصری و ... نسلی بودند که لذت بازی در سالن را در خون ما چکاندند. پیروزی‌های پی‌در‌پی در آسیا، ورزشگاه 12 هزارنفری مملو از تماشاگر، بردهای پر گل، دریبل زدن در یک وجب جا، شوت‌های فنی، چیپ زدن، یارگیری فشرده ... بعدها علی اصغر حسن‌زاده، محمد طاهری، محمد کشاورز، احمد اسماعیل پور، محمد هاشم‌زاده، مجید تیکدری، علیرضا صمیمی، محمدرضا سنگ‌سفیدی، مهدی جاوید و ... این راه را هموارتر کردند.

اما در رشته‌ای که وحید شمسایی با آن چرخش‌های سریع، گلزنی‌های دمادم، عطش سیری‌ناپذیر برای پیروزی و استمرار در درخشش پادشاه آن بود، پسری از خراسان نویسنده قصه قهرمانی فوتسالیست‌های ایران روی سکوهای اروپایی شد.

حسین طیبی. فیروزه تراش خورده نیشابور که حسین شمس او را کشف کرد و از زمین سبز چمن به سالن برد تا امپراطوری خودش را خلق کند. پسری که برنده بودن در DNA اوست. از علم و ادب مشهد شروع کرد و بر بام فوتسال جهان ایستاد. با همان لبخندهای درشت، همان بوسه‌هایی که بعد از گلزنی به سوی دوربین‌ها رها می‌کرد، با همان اشتیاقی که در چشم‌هایش برای پیروزی هست و آن شادی گل مشهور؛ گل می خواهید؟ به من زنگ بزنید!

حسین طیبی از مشهد تا اصفهان، از تبریز تا تهران، از روسیه تا قزاقستان، از ویتنام تا پرتغال، از اسپانیا تا ... دروازه‌ها را یکی بعد از دیگری فتح کرد، مثل سرداری که از جهانگشایی سیر نمی‌شود. هر تیمی که تشنه افتخار بود سراغ حسین می‌آمد و او کارش را مثل حرفه‌ای‌ها به بهترین نحو انجام می‌داد.

قهرمانی با تیم ملی در آسیا

کسب عنوان سوم جهان کلمبیا 2016

قهرمانی با مس سونگون ورزقان در آسیا

نایب قهرمانی با گیتی پسند در آسیا

سومی باشگاه‌های آسیا با تیم تای سون نام ویتنام

قهرمانی با غیرت قزاقستان در لیگ داخلی و جام حذفی، ایستادن روی سکوی دوم و سوم جام باشگاه‌های فوتسال اروپا با قزاقستان

و سرانجام فتح رویایی که با سرسختی برای آن جنگید تا به اولین بازیکن ایرانی تبدیل شود که در جام باشگاه‌های اروپا روی سکوی قهرمانی می‌ایستد. او با پالمای اسپانیا بالاخره توانست قهرمان اروپا شود. عناوین فردی حسین طیبی از شماره خارج است، درست مثل گل‌های زیبایی که به ثمر رساند و این رشته را زیباتر کرد. ردپای حسین در تاریخ فوتسال حک شده، این افتخاری است که میلیون‌ها کودک و نوجوان شب‌ها با آن می‌خوابند. حسین طیبی جاده لژیونر شدن را برای رفقای قدیمی‌اش باز کرد، حالا تیم‌های بزرگ اروپایی با اعتماد بیشتری به پسران فوتسالیست ایرانی نگاه می‌کنند.

کاپیتان این روزهای تیم ملی درون زمین یک رهبر است، به جوانترهای از راه رسیده روحیه مبارزه می‌دهد، ترغیب‌شان می‌کند تا آخرین نفس درون زمین بدوند و از رقابت با نام‌های بزرگ نترسند، او در 35 سالگی هنوز با عطش یک جوان تازه دعوت شده به تیم ملی بازی می‌کند و این خبر بدی برای همه دروازه بانانی است که مقابلش می ایستند!

طیبی بیرون از زمین هم می‌درخشد. او مثل بازیکنان بزرگ دنیا در کارهای خیریه پیشقدم است، در تعطیلات میان فصل و پایان فصل هر وقت به ایران می‌آید حتماً زمانی را در آسایشگاه‌ها، بیمارستان‌ها و خیریه‌ها کنار کودکان وقت می‌گذراند، کنار بچه‌های که او را مثل سوپرمن نگاه می‌کنند، سوپرمنی که پیراهن شماره 10 تیم ملی فوتسال ایران برازنده اوست.

تولدت مبارک پسر همیشه برنده ایران.