فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

احسان محمدی، سایت رسمی فدراسیون فوتبال- 17 سال از آن عصر گرم تابستانی گذشته است اما انگار به قرن‌ها قبل تعلق دارد، به هزاره‌ای دور. جام جهانی 2006 در آخرین دیدار ایران مقابل آنگولا ایستاد. ساعت 4 بعدظهر. ورزشگاه ردبول آرنا. به داوری مارک شیلد.

 ما از دو دیدار مقابل مکزیک و پرتغال زخم خورده بودیم، آنگولا می‌توانست یک مرهم باشد. درمان نبود، اما یک پیروزی می‌توانست حال آشفته آن روزهای تیم و ما که هوادارش بودیم را کمی بهتر کند، که نکرد ...

ابراهیم میرزاپور، مهدی مهدوی‌کیا، سهراب بختیاری‌زاده، محمد نصرتی، رحمان رضایی، فریدون زندی، آندرانیک تیموریان، مهرزاد معدنچی، حسین کعبی، وحید هاشمیان و علی دایی یازده مردی بودند که با صلاحدید برانکو ایوانکوویچ به میدان رفتند. از همان آغاز بازی ایران بهتر بازی کرد، فریدون زندی تا گشودن دروازه پیش رفت، ضربه کاشته دایی را دروازه‌بان به زیبایی مهار کرد، ضربه سر زیبای وحید هاشمیان روی ارسال مهدی مهدوی‌کیا حتی از گلر رد شد اما مدافع روی خط مدافع با خوش‌شانسی توپ را برگرداند، شلیک آندرانیک تیموریان را خوزه لوئیز مامونا ملقب به لاما به سختی مهار کرد، سانتر زیبای مهدی با ضربه شیرجه‌ای علی دایی از بالای دروازه به اوت رفت ... نیمه اول مالک بازی بودیم اما به گل نرسیدیم.

نیمه دوم هم با ما بود، شلیک مهدوی کیا را لاما بیرون کشید، رسول خطیبی که جای نصرتی به زمین آمده بود هم خطرساز شد ولی گل اول بازی را قرمز و سیاه‌پوش‌های آنگولا زدند. یک سانتر بلند از «کالانگا»، جاگیری خوب «فلاویو آمادو» و یک ضربه سر مطمئن برای فتح دروازه میرزاپور که روز کم دردسری را سپری کرده بود کافی بود. ایران باز هم حمله کرد تا اینکه روی ضربه کرنر مهدوی‌کیا، این سهراب بختیاری‌زاده بود که با یک پرواز بلند و چرخاندن سر دروازه حریف را باز کرد. یک پاداش برای بازیکنی که سالها با کیفیت ممتاز بازی کرد.

سهراب مشت هایش را گره کرد، دوید و با تمام وجود فریاد زد. انگار جای همه ما که پر بودیم از ناامیدی، انتظارات به دیوار خورده و بغضی ابدی فریاد می زد و می دوید، رسول خطیبی سعی کرد خودش را در شادی او شریک کند اما سهراب فقط فریاد می زد .... گل زدن در جام جهانی لحظه لذت بخشی است. همای سعادتی است که روی شانه پسری نشست که از خانواده بزرگ بختیاری زاده ها می آمد. نسلی که در دهه 60، 70 و 80 در فوتبال ایران دویدند و بالاخره سهراب شان روی قله ایستاد.

در ادامه بازی مسعود شجاعی به جای محمد نصرتی و آرش برهانی به جای حسین کعبی به زمین آمدند، تلاش کردیم اما به گل برتری نرسیدیم تا با یک مساوی و یک امتیاز جام را ترک کنیم. مسابقه‌ای که آخرین بازی اسطوره‌ای به نام علی دایی شد. کاش آن ضربه سر شیرجه‌ای او به تور می‌نشست، آقای گل سزاوار یک پایان با گل بود.

حالا بعد از 17 سال آنگولایی‌ها به تهران آمده‌اند. روزگار دیگری است. رحمان رضایی و آندرانیک تیموریان حالا در کسوت مربی کنار نسل جدیدی از بازیکنان ایستاده‌اند، این مسابقه به حساسیت بازی جام جهانی نیست اما برای تیمی که راه دشواری را برای شکست طلسمی چهل ساله دارد مسابقه مهمی است. هر مسابقه برای کادر فنی مهم است، برای ایران مهم است. تیم‌های آفریقایی همیشه خطرسازند. تجربه مسابقه با کنیا در تعطیلات نوروز نشان داد که آنها قادرند هر حریفی را غافلگیر کنند.

امروز ایران مقابل آنگولا می ایستد و ذهن خاطره باز ما می رود به چهارشنبه 31 خرداد 1385 که برای آینده رویا می بافتیم و فکر نمی کردیم زمان اینطور پرواز می کند ...

به امید روزهای بهتر برای ایران، برای تیم ملی ایران ...