فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال، سعید آقایی - دوحه؛ وارد شهر دوحه که می شوی، همه چیز در قرق سعودی هاست. کشوری که با قطر همسایه است و از همین رو مردمانش خیلی راحت برای حمایت تیم ملی کشورشان به دوحه می آیند. عربستان بی تردید پرطرفدارترین تیم جام بعد از میزبان است. سعودی ها در تمام جای جای شهر به چشم می خورند و خود با نشانی که تم سبز دارد، از بقیه متمایز هستند. برای ما که ظهر روز بازی حساس مرحله یک هشتم میان عربستان و کره جنوبی به دوحه رسیده ایم، همه چیز کاملا غافلگیرکننده است. گویی به جای دوحه در ریاض هستیم! تعداد سعودی های حاضر در شهر به اندازه ایست که شهر کاملا به رنگ سبز درآمده. به قول خودشان «دوحه ایز گرین!»
هر چه به ساعت بازی نزدیکتر می شویم، این شور و حال بیشتر می شود. در یک خرق عادت جالب سوق واقف از اواسط ظهر و زیر تابش نور خورشید بدل به محل رجزخوانی سعودی ها شده. سوق همیشه غروب و شب هنگام پاتوق هواداران است و در روز کمتر جنبنده ای پا به آن می گذارد و بیشتر جولانگاه بازاریان و تجار است اما با توجه به اینکه سعودی ها شب هنگام بازی دارند، هواداران از ظهر به سوق آمده اند و بازار را روی سرشان گذاشته اند. فوزی یکی از اهالی بازار می گوید: امشب ببرند، اینجا را به آتش می کشند!
داخل مترو هیاهو بیشتر و شدیدتر است. هواداران سعودی با صورتک های رنگی، پرچم عربستان و شالهای سبز رهسپار اجوکیشن سیتی هستند و بازار کری خوانی و هواداری را به مترو آورده اند. در تمام طول مسیر مترو آرام و قرار ندارد و در واگن ها جای سوزن انداختن نیست. گویی قطار مختص هواداران سعودی در حال حرکت است! آنچه برای ما اتفاقات جام جهانی یادآوری می کند. سال پیش و همین ایام که بازار هواداران درون مترو بسیار داغ بود. هر زمان و در هر تایمی که به مترو پا می گذاشتی، تعدادی از هواداران تیم ها در حال رفتن به استادیوم بودند و در مترو بساط شعار و هواداری بسیار داغ بود.
از ابتدای جام ملتهای آسیا این اتفاق به ندرت تکرار شد به گونه ای که برای ما که جام جهانی و حال و هوای آن را دیده بودیم و مترو را با هواداران به یاد داشتیم، سکوت در واگن ها بسیار عجیب و نامانوس بود. برای بازی با کره جنوبی هواداران سعودی اما نوستالژی سال گذشته را تکرار کردند تا به دل خاطرات جام جهانی پرتاب شویم. به اجوکیشن که می رسیم، در مسیر ورود به ورزشگاه جز رنگ سبز و هواداران عربی چیزی به چشم نمی خورد. گویی بازی در دل ریاض برگزار می شود.
داخل استایوم و از میان 42 هزار و اندی تماشاگر حاضر در اجوکیشن می توان با قاطعیت گفت که بیش از 41 هزار نفر هوادار عربستان هستند و یک اقلیت ناچیز کره را حمایت می کنند.
در جایگاه خبرنگاران اندکی اوضاع بهتر است اما باز هم اکثریت حاضر خبرنگار عربستانی هستند که جایگاه را قرق کرده اند. کنار ما در جایگاه یک خبرنگار عربستانی با دشداشه نشسته. عبدالحمید که متولد دمام است و از ابتدای بازیها در قطر حضور داشته. با او سر صحبت باز می شود. عبدالحمید پیش از بازی می گوید: تیم ما مدعی قهرمانی است. البته مانچو مربی خوبی نیست. او دیوانه است! کدام مربی بهترین بازیکنان تیمش را کنار می گذارد؟» اشاره عبدالحمید به خط زدن سلمان فرج و نواف العقیدی است.
از عبدالحمید درباره بازیهای دیگر می پرسیم. او تاکید می کند که تقریبا نیمی از بازیها را از نزدیک دیده: «بازی تمامی مدعیان را دیده ام. در این جام هیچ تیمی تفاوت زیادی با بقیه ندارد و فاصله ها کم شده. مثلا همه انتظار داشتند که ژاپن مدعی اصلی باشد اما آنها برابر عراق شکست خوردند و بردهای آنها به زحمت و با اختلاف کم بدست آمده. یا همین کره جنوبی که برابر مالزی به تساوی رسید.».
از او درباره ایران می پرسیم و پاسخ می دهد: «بازی تیم ایران برابر امارات و فلسطین را دیدم. تیم فوق العاده باکیفیتی دارید. خط حمله شما واقعا زهردار و خطرناک است و زوج طارمی و آزمون هر تیمی را به دردسر می اندازند.»
بازی که شروع می شود، عبدالحمید همانند یک هوادار در جایگاه خبرنگاران بالا و پایین می پرد. عبدالحمید غرق بازی است و کمتر صحبت می کند. گل ردیف او را ردیف می کند اما کره که جلو می کشد و عربستان را در منگنه می گذارد، او دیگر از شدت استرس روی پای خود بند نیست تا سرانجام گل تساوی چو سونگ می زند. بعد از پایان وقت های اضافه و آغاز ضربات پنالتی عبدالحمید از شدت استرس قرمز شده. باخت سعودی در ضربات پنالتی همچون یک پارچ آب یخ برای اوست. عبدالحمید در پایان بازی از شدت عصبانیت حرفی نمی زند و تنها یک جمله می گوید: «ما می رویم، اما شما می مانید، تا پایان جام!»