احسان محمدی- به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال- «رئیس». این لقبی بود که دوستانش از همان دوران جوانی به او دادند بدون اینکه صاحب هیچ میز و منصبی باشد. محمد رنجبر مردی از دیار کرمانشاه که حتی 20 سال بعد از درگذشت‌اش در 8 تیرماه 1383 جز با نیکنامی نمی‌توان از او یاد کرد. چنین ردپایی در فوتبال داشتن غبطه‌برانگیز است.

مرد سختگیری بود، غیرقابل انکار است اگر بگوییم همه آن‌ها که با او در طول نیم قرن همبازی بودند یا کار کردند یک‌سره خاطرات شیرین دارند، گاهی صابون صراحت لهجه‌اش به تن ملی‌پوشان صاحب شهرت هم کشیده شد، گاهی با تصمیمات قاطعانه به جنگ ساختارها رفت. از مردی که در فامیلی‌اش واژه «رنج» هست و به عنوان یک نظامی ذهنی قانون‌مند داشت انتظاری غیر از این داشتن غلط بود.

محمد رنجبر در عرصه بازی کارنامه درخشانی داشت. فوتبال را با شاهین کرمانشاه آغاز کرد، بعد به پایتخت آمد و بازیکن و کاپیتان تاج تهران بود. همان زمان با تیم ملی به المپیک 1964 صعود کرد که اولین افتخار رسمی تاریخ فوتبال ایران بود. بعد با تاسیس پاس، در سال 1343 به عضویت تیم شهربانی‌چی‌ها در آمد و باز هم ملی‌پوش ماند و با ایران فینال بازی بازی های آسیایی 1966 بانکوک پای گذاشت. در سال 1346 بعد از بازی برابر تیم ملی ترکیه در دومین دوره‌های جام عمران منطقه‌ای در پاکستان، فوتبال را کنار گذاشت.

لباس مربیگری به تن کرد، بعد از هدایت تیم فوتبال پاس تهران مدتی سرمربی تیم ملی شد و ایران در دوران او قهرمان جام ملتهای 1972 آسیا شد. در دیداری که با دو گل علی جباری و حسین کلانی 2-1 کره‌جنوبی را شکست دادیم و بر بام آسیا ایستادیم. دوران مربیگری‌اش در تیم ملی کوتاه اما پر افتخار بود.

مردی که برای رئیس بودن آفریده شده بود با چند نسل از بازیکنان به عنوان مربی و مدیر کار کرد. از ناصر حجازی و علی پروین و همایون بهزادی، حسین کلانی تا علی دایی و کریم باقری و جواد نکونام و...

آخرین تجربه‌اش در فوتبال ایران مدیریت تیم ملی بود. کنار بلاژویچ و برانکو. کنار لشکری از ستارگان فوتبال که حالا موهای شقیقه‌هایشان سفید شده است. او با برانکو ایوانکوویچ در بازیهای آسیایی بوسان کره جنوبی در سال ۲۰۰۲ موفق به دریافت جام قهرمانی شد. پایانی پر افتخار برای رئیس که دو سال بعد در 8 تیر ماه سال 1383 دار فانی را وداع گفت.

روحش شاد و یادش گرامی باد که نام‌اش با احترام بر تارک فوتبال ایران حک شده است.