فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران

احسان محمدی-سایت رسمی فدراسیون فوتبال؛ می‌گویند همیشه اینطور بود؛ مغرور و سرکش! می‌گویند حرف خودش را می‌زد و کوتاه نمی‌آمد. با قد 185 سانتیمتری و چهره‌ای که ژورنالیست‌ها برای روی جلد می‌پسندیدند ستاره تمام عیار و بی‌همتای درون دروازه تیم ملی فوتبال ایران بود و با اينكه درون دروازه آبي‌ها می‌ایستاد، قرمزها هم دوستش داشتند و دارند.

دروازه‌بانی که «رایکوف» به او اعتماد کرد و در کارنامه‌ ملی‌اش قهرمانی جام ملت‌های آسیا 1972،  مدال طلای بازی‌های آسیایی 1974، سومی جام ملت‌های آسیا 1980 را دارد، اولین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ایران است که به جام جهانی 1978 آرژانتین رفت. او اما به دلیل قانون عجیب «29 ساله‌ها» بعد از بازی مقابل کویت در سال 1359 از تیم ملی کنار گذاشته شد.

 فوتبال باشگاهی را که با تیم «نادر» شروع کرده بود و در استقلال با قهرمانی در آسیا، لیگ سراسری و جام باشگاه‌های تهران به اوج رسانده بود نه با آبی‌پوشان تهران که با «محمدان بنگلادش» تمام کرد، همان تیمی که سرمربی‌اش شد. او در گفت‌و‌گویی از آن روزها به تلخی یاد کرد و گفت: «روزهای اولی که در هند و سپس بنگلادش بودم فقط می‌توانستم روزی یک وعده شکمم را سیر کنم آن‌هم نه با غذای خوب و مقوی بلکه با نان یا موز که ارزان بود. این سختی‌ها را به جان خریدم تا از اصولم برنگردم، تا جلوی کسی تعظیم نکنم، تا دست کسی را نبوسم، تا مردانگی‌ام را به حراج نگذارم، تا خداوند را ناراحت نکنم که آدم با شرافت و با عزتی باشم».

به عنوان سرمربی در استقلال تهران، استقلال رشت، استقلال اهواز، ماشین‌سازی تبریز، بانک تجارت، سپاهان، ذوب‌آهن اصفهان، نساجی مازندران، شهرداری کرمان و ... به فوتبال ایران خدمت کرد. بسیاری از بازیکنان بزرگ فوتبال ایران خود را وامدار ناصر حجازی می‌دانند.

تازه رهسپار اروپا شده بود تا در قاره سبز مربيگري كند اما سرطان همه را غافلگیر کرد. عکس‌هایی که از او منتشر شد قلب هزاران نفر را شکست. مردی که با آن بارانی بلند و دقت در پوشش و آراستگی، جذابیتی غیرقابل انکار داشت و از هواداران لقب «کاپلو» را گرفته بود، حالا با کلاهی بر سر، صورتی شکسته و لکنت در گفتار شجاعانه روبروی دوربین‌ها می‌نشست تا نشان دهد که زندگی ادامه دارد حتی وقتی تا این اندازه بی‌رحم است.

سرطان ریه بالاخره توانست مردی را که قامت خم نمی‌کرد از فوتبال ایران بگیرد. ناصر حجازی بعد از جدالی طولانی مدت و شجاعانه سرانجام در ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۰ حین تماشای دیدار تیم فوتبال استقلال مقابل پاس همدان در روز آخر لیگ برتر به‌ دلیل وخامت حالش به کما رفت و  سه روز بعد در  2 خرداد 90 در بیمارستان کسرای تهران چشم از دنیا فروبست. مردی که نه فقط هواداران فوتبال در ایران، بلکه بسیاری از چهره‌های سرشناس از سپ بلاتر تا سرالکس فرگوسن با احترام از او یاد کردند. قهرمانی که جایش را در قلب مردم ابدی کرد. 

روحش در آرامش ابدی.