احسان محمدی_به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال، اولین تصویرهای بسیاری از ما، جوان لاغر اندام و قد‌بلندی بود که آستین پیراهن آستین کوتاه و زرد رنگ تیم «کشاورز» را تا جایی که می‌شد تا می‌کرد، از تبریز آمده بود. تمام مدت می‌دوید و انگار خیلی به جاذبه زمین اعتقاد نداشت. همیشه روی هوا بود. محکم سر می‌زد، تکل‌هایش جانانه بود اما صدایش را کسی نمی‌شنید. صدای کریم. کریم باقری.

وقتی با ۲۲ میلیون تومان به پرسپولیس پیوست، انگار در تمام ارکان فوتبال ایران زلزله آمده بود. با آن پول الان نمی‌شود یک سکه خرید اما امیر عابدینی «نه» نیاورد، می‌دانست چه الماسی به تورش افتاده. کریم شد ژنرال جدید خط میانی  تیم‌ملی ایران.

سال‌ها هیچ فوتبالیستی مثل او به تنهایی نظم میانه زمین را حفظ نکرده. هر وقت هم لازم می‌شد گل می‌زد. از هر جای زمین. انگار کفش‌های یک غول پایش بود.

کریم باقری یکی از اولین لژیونرهای نسل جدید فوتبال ایران بود. همانطور که از تراکتور به کشاورز آمده و زیر نظر «زنده یادسیروس قایقران» پیشرفت کرد و دیده شد، از پرسپولیس به آلمان رفت و لباس آرمینابیله‌فیلد را پوشید و به او فخر فروختیم، در انگلیس به چارلتون پیوست اما مصدومیت به کریم این بخت را نداد تا در لیگ جزیره به چشم بیاید، السد قطر و بازگشت به پرسپولیس مسیری بود که آقا کریم در فوتبال حرفه‌ای طی کرد. مردی که اسمش همیشه کنار واژه «گل» می‌آمد حتی وقتی تارهای موی سفید در شقیقه اش پیدا شد.

کافیست یادمان بیاید که او بعد از علی دایی با ۵۰ گل زده بهترین گلزن تاریخ فوتبال ایران است. آن هم فقط در ۸۷ بازی! یک هافبک بالاتر از همه مهاجمانی که در فوتبال ایران اسم‌شان را شنیده‌ایم. بهترین هافبک‌ گلزن در تاریخ فوتبال جهان که شوت هایش کابوس دروازه بان ها بود. مردی که در تیم منتخب آسیا بازی کرد در ویترین افتخاراتش فقط جای یک تندیس «بهترین بازیکن آسیا» خالی است.

کریم باقری حتی در دوران اوجش هیچ‌وقت اهل کری خواندن در رسانه‌ها نبود، با توپ حرفش را می‌زد، فوتبالش را چنان به تیم حریف دیکته می‌کرد که لازم نبود بیرون از آن برای کسی شاخ و شانه بکشد. بازی خداحافظی او روی شانه ملی‌پوشان مقابل برزیل شاید یک پایان باشکوه برای او بود که هنوز هم در فوتبال ایران یک لنگرتسکین است.

آقا کریم؛کاپیتانی بیرون از زمین که حتی بازیکنان حریف هم مقابلش متواضع هستند. او می‌تواند هم در تمرین و هم هنگام مسابقه هر بازیکن سرکشی را به فرمان‌پذیری وادار کند.

هر تیمی یک کریم باقری می‌خواهد. یک کاپیتان بیرون از زمین. یک لنگر تسکین وسط روزهای متلاطم فوتبال. کسی که «تیم» را بیشتر از نمایش خودش دوست داشته باشد.

تولدت مبارک «آقا کریم» فوتبال ایران.