اگر از من درباره آقای حجازی بپرسند، یک جمله از او هست که همیشه می گفتند: «من هیچ‌وقت از عقیده‌ام نمی‌دزدم تا به نانم اضافه کنم.»

مردی که نه‌تنها با شیرجه‌های تماشایی و چهره‌ی کاریزماتیکش، بلکه با «نه» گفتن‌های صریح و مردانه‌اش در حافظه‌ی جمعی فوتبال ایران ماندگار شد.

او برای آن که کنار مردم باشد، خودش را پایین نمی آورد و سعی داشت دیگران را تا سطح خود بالا بکشاند...

حجازی با نگاهی مطمئن و قامتی استوار، نام ایران را فریاد می‌زد و به میدان می‌رفت اما عظمت او فقط در واکنش‌های تماشایی، پیشنهاد رؤیایی از انگلستان، جام‌ها با استقلال و تیم ملی و کوله‌بار افتخاراتش خلاصه نمی‌شد.

تا قبل از جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، این مسابقات همیشه برای من یک کارناوال فوتبالی بود. جایی که انتظار داشتیم همه چیز درون زمین رقم بخورد. ..

از راهروهای مرکز ملی فوتبال، محل استقرار امیر قلعه‌نویی در دفتر سرمربی تیم ملی تا دالان‌های ساختمان فدراسیون، یک هدف مشترک جریان دارد: موفقیت تیم ملی برای یک ملت.

جام جهانی مهم‌ترین اتفاق فوتبالی جهان است و در ایران هم همه بر مدار فستیوال فوتبالی جهان حرکت می‌کنند.

این جام جهانی فوتبال است، جایی که فوتبال «ایران» در آن وزن‌کشی می‌شود، مورد قضاوت قرار می‌گیرد و جهانیان آن را می‌بینند.

آنچه او را متمایز می‌کند، فقط افتخارات بزرگش نیست؛ هرچند رساندن ایران به جام جهانی ۱۹۷۸ و ساختن تیم‌هایی که ۴ سال پیاپی قهرمان جوانان آسیا شدند، خود به تنهایی برای جاودانه شدن کافی است.

مردی که نگاهش همیشه به آینده بود و جرأت داشت به جوان‌ها اعتماد کند، حتی وقتی دیگران تردیدهایی جدی داشتند.